Geen paniek. Het is maar zelfopgelegde dwang: ik mag mezelf niet herhalen.
Al ik iets schrijf of verbeeld, dan moet dat steeds weer iets anders zijn. Nieuw. Anders.
Nou en?
Daar wordt ik wel eens moe van. Die drenzende waarom-dat-nou-weer-vraag.
Plus: ik hou bij schrijven van herhaling binnen een tekst.
En: bij beeldend werk gebruik ik graag sjablonen of stempels.
Eigenlijk wil ik steeds hetzelfde doen, maar dan wel alsof het weer nieuw is. Een eigen zinledig zweepje, zoals je als kind ook alleen op donkere stoeptegels kan willen lopen.
En nu zou ik graag het A4’tje hieronder van 30 november 1974 willen herhalen en dan opnieuw weten welke arbitraire kleurcode ik verzin.
Dat kan dus niet.
Ik mag mezelf namelijk niet herhalen.
Of had ik dat al gezegd.
[ papier (A4), wasco, potlood en twee stempels ]
30 november 1974
vaag herinner ik me nog de gedachte
aan de codekleur van mooie getallen
dat herinner ik me vaag maar zeker – heel zeker
net zo zeker als dat ik me ook dit vaag herinner:
ooit schreef ik op die dag ergens demain decembre
maar dat was vast een ander jaar
jacob de bruin, 2004-04-23
naamloos kladblok 