[ voor A., B., C., enzovoorts tot en met Z. ]
Deze tekst bestaat uit twee herinneringen.
Gedicht doen?
Nee.
Te particulier, te veel ongeduld, haast.
Delft 1974.
Met een groep bouwkundestudenten kijk ik naar een scherm waarop een dia wordt geprojecteerd van een postmodern interieur.
Het heeft te maken met Charles Jenks, adhocisme. Google maar.
Preciezer: het gaat om de pilaar (klassiek, Dorisch als ik het me goed herinner), die een balk ondersteunt, maar daarvoor net te kort is.
Daarom is deze boven het kapiteel verlengd met een korte slanke stalen kolom.
De docent (Michiel Polak) legt iets uit over de ironie, met het droeve van een grap die wordt uitgelegd.
Een spiksplinternieuwe, historiserende, robuuste drager, die met hedendaagse technologie net zo goed rank had kunnen zijn.
Michiel vraagt respons uit de groep en wijst naar mij of noemt mijn naam en ik zeg iets.
De kolom is hier bevrijd van zijn opdracht de constructie overeind te houden en mag nu gewoon zichzelf zijn.
Zoiets zeg ik, maar dan beter verwoord.
Er komt vast het woord individu in voor, misschien wel zelfbeschikking.
Michiel vindt het treffend verwoord en wil het nog eens herhalen, maar weet de exacte woorden niet meer en vraagt mij te herhalen wat ik net daarvoor heb gezegd.
Op dit moment ontdek ik dat de zin, die ook in de voorgaande alinea niet is uitgeschreven, uit mijn geheugen is weggegumd en ook niemand anders kan zich de tekst exact herinneren.
Een stukje verleden tijd bestaat wel, vol betekenis, maar ontbreekt in taal.
Is dit echt gebeurd?
gebouw van bouwkunde na de brand
Het andere gaat over liefde en ik ga nu schrijven dat het niet over mezelf gaat. Daar hecht ik aan.
Ik bedenk, dat het over een vrouw moet gaan.
Deze vrouw voelt zich doordrenkt met verliefdheid voor die ene, die ene andere.
Ze weet in een flits van een nieuwe plek achter / boven / binnen in haar neus en van de kruidnagelachtige, zwaarzomerbloemige geur van dat moment. De duizeling, die een dag zal aanhouden.
Op dat moment weet ze ook dé woorden te vinden voor dit iets op dit moment.
Zij spreekt ze niet uit en zal die woorden later nooit meer kunnen herhalen, omdat ze alleen hier en op dit ene moment betekenis hebben.
Een blanco pagina met een gevoel.
Het moet echt gebeurd zijn, maar de tekst is weg.
–
Hiervan ga ik geen leesbaar gedicht maken en ik heb ook geen idee waarom ik dat zou willen.
Ik zeg niets, ik schrijf maar wat op.
Voor mezelf.
Eng.
Voor de schrijvende aan de lezende ik, ben ik bang.
Omdat ik graag elke woordloze herinnering wil kunnen verwoorden.
Net doen alsof een herinnering echt heeft plaatsgevonden.
Nog steeds bestaat.
Een echte schrijver schrijft voor zijn publiek. Ja ja.
