Faust – Viel Obst, viel Obst, viel Obst, …

Je kan in een kamertje zitten, muziek willen en langs een liedje scrollen, dat je nog kent.
Faust, krautrock met een Frans accent. Vaak rauw, schril, der Lärm einer Baustelle, maar ze maken ook rustige muziek. Eigenlijk is dit een vriendelijk liedje, met een Franse gesproken tekst. Een brief aan de muren van de kamer. Ik versta niet alles en vraag me af wat de kamer ervan denkt.
Ik hoor, ik luister niet, de stem en de gitaar kabbelen zomaar wat.
Tot op  1:54: une liste de courses en allemand.
“Viel Obst, viel Obst, viel Obst”, ik weet dat dit de bijnaam van het nummer is. Faust heeft namelijk fans. Er is op het lijstje ook sprake van kaarsen, rundvlees, tomatensap, iets te drinken en margarine.
Vlak daarvoor is sprake van een “Coup de Foudre”, onweer dus.

Faust – Chère Chambre

Ander liedje.

Faust – Lauft… heisst das es lauft oder es kommt bald… lauft…

Advertenties

Er kan iets

Het kan.
Er is geruimd.
Het zand is aangestampt.
Er zijn sporen.

Eén of ander fundament? Een terras? Pad?
Buiten beeld gebeurt van alles.
Dat ga ik niet vertellen.
Ik ben niet gek!

Ik ga alleen zeggen dat iets kan.

Kevin Ayers – Song for Insane Times

[…] , dus ’s avonds voor het slapen met oortjes en android.
thuis- en werkmuziek is ook hier.

nu: gisteravond
wie : kevin ayers
album : joy of a toy
liedje : song for insane times

hoe en wat :
de maatjes van zijn vroegere band (soft machine) komen melig kuchend een studio binnen, spelen een brok aan mij bestede muziek en verlaten het pand net voor de aftiteling op weg naar nieuwe avonturen, maar dan zonder kevin ayers.
zo luister ik ernaar. ik maak er een verhaaltje van, verzin een hoed met rand.
de laatste zingt ondertussen met slaapliedjesstem een tekst die ik bijna versta en waarvan ik ook best wel snap dat die in 1969 is geschreven.

Bruggetje en gekabbel

Ugchelen, 01-02-2019

Misschien wilt u een verklaring.
Er staan duidelijke borden in het bos en er is een bruggetje, alsof twee gelijksoortige paden identieke verhalen zijn, die verbonden moeten worden.
De beste verklaring van het pad is het pad zelf, verzin ik net. Dat bruggetje snap ik niet.

Delft, JvB 25, 3×3,5m, 1974

Dit is een spiegelzelfportret, ik denk uit 1974. Het is mijn studentenkamer op de Krakeelhof, Jacoba van Beierenlaan 25 in Delft.
Habitat van een jonge man van ongeveer twintig, toen wat men tegenwoordig single noemt.

Een kamer vol van alles en meer.
Pamflet tegen afbraak van onderwijs.
Opengewerkte buizenradio.
Kopie uit een boek: afbeelding van Claude Nicolas Ledoux – Cité idéale de Chaux. (zie Wikiplaatje)
Reproductietje van Kitaj.
Parapluplant, sprieterig, onscherp.
Et cetera.

De fotograaf staat vlak naast zijn bed. Mijn herinnering weet dat.

Buiten beeld links, rechts en achter net zoiets.
Een poster van een tentoonstelling over J.Duiker (Zonnestraal, Gooiland, Openluchtschool, Nirwana).
Een affiche met in grote letters OCEANS.

Het is allemaal alleen voor mij van belang. Ik wil alleen even vertellen dat ik bestond, met dank aan de fotograaf. Als ik toen bestond, zou ik nu ook wel kunnen bestaan.
Hij hield niet van zichzelf, net zomin als ik nu. Wel voel ik iets milds voor de jonge man, die ik ergens toch ook zelf ben. Misschien dat ik zelfs van hem houd. En dat ik daarmee iets kan, al haat ik dergelijke uitdrukkingen.

Daarom dus dit stukje. Je mag het best wel lezen.

Heel erg: na alle verhuizingen sindsdien ik heb nog steeds het pamflet, de poster en het affiche.
Eigenlijk toont de foto al dat ik niet graag iets weggooi. Klopt.

Er is altijd een derde

Er is altijd een derde [ acryl, 25×25 ]

Mond vol

vandaag
herschrijf je
de smaak van witte chocola

ze smelt
op een tong
er is een mond

(… en: op!)

daarna nieuw
diezelfde chocola nog
altijd wit ze smelt ze smaakt

(… weer: op! en nieuw en mond en tong en …)

tot zover deze volle maan
er is een nieuwe maan
er is geen maan

geen mond
geen schrift alleen
de smaak van dode mol

een mindfull grapje
van zo’n heelal met lijdzaam
alles ja ook goed het mag er zijn