Bernlef en de kikker, bijna

Het weer is mooi, ik ben nog steeds wat aan de tuin gebonden, terwijl ik eigenlijk liever fiets of rondjes loop en daarom heb ik zomaar weer een boekje erbij gekocht. Tweedehands, uit een goed-doel winkeltje, waar ik voor de deur was afgezet.
Waarom nou net dit boekje uit 1970?
Vanwege een herinnering aan J. Bernlef ooit in Deventer, die zo vrolijk reageerde toen ik hem daar een oude bundel vroeg te signeren, destijds (1974) ook al bij een uitverkoop bij V&D of zoiets was afgeprijsd.
Dat het allemaal maar liever niet veel moest kosten, die poëzie, 9.90, 5.50, 1.-, verkocht!
Vriendelijk signeerde hij als Henk Bernlef.

Daarbij: het was het voor mij enige leesbare boekje in de hele winkel, de omslag vermeldde namen van mijn ouwe helden als Borges, Schippers, Faverey, Verhagen, Hanlo en nog veel meer, maar het allerbelangrijkste voor mij was het openingsgedicht van een onbekende en nergens met naam genoemde Canadese dichter. Een gedicht dat Bernlef graag zelf had willen schrijven. In de bundel die ik Bernlef vroeg te signeren herinnerde ik mij ook een gedicht over een kikker. Anders dan in het bovenstaande gedicht was deze kikker een kikker die zonder twijfel kikker was. Ik heb nog even de oude bundel erbij gepakt en nergens een gedicht gevonden over een kikker. Misschien is poëzie wel altijd weer zo’n mooie herinnering aan een niet-bestaand gedicht.

Ook voor de rest is ‘Wie a zegt’ voor mij herinnering. Nostalgie, misschien, maar wel een boekje vol van wat poëzie goede poëzie maakt en vaak niet eens als poëzie. Het mooie van Bernlef is dat hij hierbij steeds weer op een milde manier gelijk heeft.

• J. Bernlef
• poëzie